Vorige week stond ik op Cyprus voor de spiegel.
Niet omdat ik dat thuis niet doe maar het was een luxe tiny studio en die spiegel was ook meteen de hele badkamer.
Kijkend naar een lijf dat niet meer hetzelfde is. En dat is ok. Ik hoop dat het me blijft waarschuwen zodra er iets mis is.
Volgende week hoor ik wanneer de bestralingen beginnen en hoeveel het er zijn. Een belangrijk moment want na de bestralingen is er vanwege het beschadigde weefsel geen borstreconstructie meer mogelijk. Geen borstverkleining meer. Geen borsten van een 25 jarige😬. Vijf voor twaalf dus om evt nog iets anders te besluiten.
Toch zie ik er vanaf. Voor mijn gevoel is mijn lichaam nu weer ‘gezond’. Ik begrijp dat andere vrouwen de behoefte wel hebben, maar ik wil vooral leven. Niet in een gezond lichaam snijden puur vanuit cosmetisch oogpunt. Geen extra onrust met littekenweefsel creëren terwijl de komende jaren al spannend genoeg zijn qua knobbeltjes en plekjes.
Ik vind dit soort keuzeprocessen best vermoeiend, maar besef me ook heel goed dat dit echt een luxeprobleem is als ik het hele proces zo terugkijk. Het is geen kwestie van leven of dood meer. Heel bijzonder om te ervaren hoe je van standje overleven uiteindelijk kennelijk toch weer naar standje ijdel getrokken wordt🙉
